Volgens het bericht gooide de 36-jarige 'leraar' het kind zo vaak (en kennelijk zo hard) dat het kind uiteindelijk hersenbeschadiging opliep en stierf...
Nu kunnen we uiteraard denken 'dit is Japan zoiets gebeurt bij ons niet'.
Pas op! Wij zijn weliswaar o zo zuinig op kleine kinderen en bij ons worden kinderen min of meer gepamperd zo van 'wee degene die aan mijn kind komt' en dat verder geen weldenkend judoleraar een kind van zes honderd keer keihard zal gooien, is duidelijk.
Maar ik hoor aan de andere kant net iets te vaak mensen die in de competitiewereld zitten, zeggen dat judoka keihard moeten zijn. Er wordt in ons land goed op de hersenen gelet en de veiligheid staat hoog in het vaandel, maar onder invloed van de hardere gevechtssporten, hebben we in bijna iedere dojo wel een jongen die géén echte judo-mentaliteit heeft in de zin van 'zachtheid' en 'rekening houden met de ander' in diens fysieke toestand. Ik ken een succesvol wedstrijdjudoka waarmee andere jongeren niet graag randori doen, "want hij schopt je helemaal kapot" en daar komt de grens in zicht...
Dit soort horrorverhalen laten zien, dat 'jû' en 'dô' nog steeds dingen zijn waarvan we ons bewust moeten zijn. Niet overdreven krachtig willen doen. Altijd het welzijn en de gezondheid van een ander op de eerste plaats. Zeker iets om ook in onze dagen nog steeds waakzaam op te zijn.
Persoonlijk ben ik daarnaast verbaasd dat deze 'leraar' daarmee zo wegkomt in Japan. In Nederland zou dit (waarschijnlijk) niet met een boete worden afgedaan, maar gelden als 'dood door schuld' (WvS 307) en daarop staat ten hoogste twee jaar gevangenisstraf. Zeker in de situatie dat het hier om een zesjarig kind gaat, zou hij die maximumstraf in Nederland mogelijk best krijgen... en ik vind dat zéker een judoleraar zich bewust zou moeten zijn van veiligheid en jita kyoei. Altijd!
"Dood door schuld" lijkt mij voor de Nederlandse situatie niet de juiste aanklacht. "Dood door schuld" (ofwel: artikel 307 WbvS):
BeantwoordenVerwijderen"Hij aan wiens schuld de dood van een ander te wijten is, wordt gestraft met gevangenisstraf of hechtenis van ten hoogste negen maanden of geldboete van de vierde categorie"
We kennen echter in het Nederlands Strafrecht ook nog de artt 300 en 302 die hier beter van toepassing zouden zijn:
De eenvoudige mishandeling ( art 300 ), die de dood ten gevolge heeft en de zware mishandeling ( art 302 ) die de dood ten gevolge heeft.
Je zou hier kunnen spreken van art 302 denk ik.
Maar hier ging het de blogschrijver natuurlijk ook helemaal niet om.
Ik vraag mij af, hoe het eraan toe zou zijn gegaan in de Dai Nippon Butoku Kai, als we het hadden bezien door de onze bril anno 2011?
Ik ben er nooit bij geweest, maar ken wél wat "verhalen" van mensen die les hebben gehad van oude meesters. En die verhalen logen er niet om.
Dat deze "judoleraar" hartstikke fout zat, is voor iedereen duidelijk. Dat is niet interessant op zich. Interessant is (als je het mij vraagt) wél hoe het toch kán, dat bepaalde judoleraren zó het spoor bijster raken dat ze die fijne lijn tussen "harde training" en "mishandeling" zo overduidelijk overschrijden. Iedereen kan het zien. Maar zij konden het niet? Waarom niet? Wat zit daar achter? Pure frustratie, gebrek aan pedagogische vaardigheden en kennis? Waarom greep de sociale context van deze judoleraar niet in? Dit moet toch een vorm van gedrag geweest zijn die zich opgebouwd heeft.
In Japan is de cultuur een geheel andere dan in Nederland. Dat brengt andere sociale verantwoordelijkheden tussen de sociale elementen onderling en niemand hier in Nederland kan vermoeden hoe de spanningen tussen al die sociale elementen rond die judoleraar zouden hebben moeten werken laat staan hoe ze hebben gewerkt. Natuurlijk is 1 ding wel duidelijk: dit had nooit mogen gebeuren. Maar als gezegd: dat snappen we wel. Maar de vragen erachter zijn wellicht belangrijker. Misschien eens een blog aan wijden Mitesco?