Als we aan okuri ashi barai denken, hebben we meestal toch de bekende vorm uit het nage no kata voor ogen. Tori en uke 'dansen' zijwaarts en dan: hoppa, de beenveeg, waarbij uke mooi door de lucht vliegt.
Een iets andere vorm van okuri ashi barai door Osawa Yoshimi:
Je ziet dat Yoshimi zijn partner niet meteen zijwaarts duwt (wat in randori ook meteen wordt opgemerkt, dan weet iedere geoefende judoka: nu komt-ie dadelijk met een beenveeg!) maar achteruit drijft. Vanuit die beweging kun je van alles doen, en afhankelijk van uke's misstap heel veel beenworpen.
Wat uiteraard wél moet gebeuren, is de verandering van richting. Je kunt okuri ashi barai nooit doen zonder de achterwaartse beweging om te buigen in een zijwaartse. Dat sturen doe je met je armen, en bij een linkse techniek vooral met je linkerarm, om uke naar tori's rechterkant te manoeuvreren.
Als je goed kijkt, zie je Yoshimi een paar opvallende dingen doen. Eerst: de versnelling bij het naar achteren duwen, zodat uke al heel goed op zijn balans moet letten. Dan duwt hij uke links-rechts heen en weer, hoog boven de elleboog waar hij de hikite- pakking had bij het duwen. De balansverstoring is daarmee 'in een bochtje', en dan komt de juiste timing voor de veeg.
Interessant!
(N.B. Over okuri ashi barai in Nage no Kata schreef ik eerder een blog op 14 mei 2010)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Een van de vele dingen in het Judo die er simpel uitzien, maar het niet zijn.
BeantwoordenVerwijderenDe houding van het eigen lichaam in de richting van de veeg, de trek/duw beweging van tori om de balansverstoring te sturen en de balansverstoring zelf zijn slechts de inzet van de techniek.
Timing is hier ontzettend van belang. Je moet dus in staat zijn niet alleen de techniek goed in te zetten, maar ook op het juiste moment te vegen. Zeg maar: ondersteunend vegen.
In de training onderscheidt je met deze techniek de "technici" heel snel van de "houthakkers". De eerste groep heeft een aangeboren gevoel voor timing en ziet kans precies dan te vegen wanneer uke zijn voet nét weer wil neerzetten. De tweede groep probeert het nog te doen terwijl uke al weer gewicht op zijn standbeen heeft gezet, of zelfs dat gewicht nog moet verplaatsen.
Een mooie toepassing van deze techniek, alhoewel moeilijker nog als de toepassing zoals wij die aanleren in het NNK. Dáár immers wordt de timing vergemakkelijkt doordat de beweging in een bepaalde takt gebeurt. Hier, bij de toepassing van Osawa Sensei, is er weinig ondersteuning in het vinden van die timing, en leun je dus zwaar op je eigen gevoel daarvoor. Mooi!