Maar het goede aan deze maatregelen is, dat we weer ophouden met kinderen al op jonge leeftijd gestoord te verklaren, terwijl ze dat helemaal niet per se zijn. Nu zijn wel veel kinderen op meerdere punten onaangepast en potentieel problematisch, en zeker is dat kinderen soms al heel jong tiranniek gedrag vertonen omdat de ouders niet weten hoe ze met het kind adequaat moeten communiceren, maar...
Het is goed dat we ophouden met de ouders en leerkrachten een excuus te geven waarom het niet aan hén ligt dat kinderen wat druk en lastig zijn.
Want eerlijk is eerlijk: als de (merendeels vrouwelijke) leerkrachten met name de jongens er niet onder houden omdat de kids thuis ook al niet opgevoed worden door ouders die hun verantwoordelijkheid liever afschuiven dan nemen, is niets zo prettig om te kunnen constateren dat het aan het kind ligt, wat ADHD heeft, of autistisch-in-welke-fase-dan-ook is, of Joost weet wat voor andere stoornis. Geef ze een pilletje en een rugzakje en wij zijn er van af. Jaja. Het kind wat géén concentratiestoornissen heeft door alle overkill aan prikkels en veel te weinig slaap, is onderhand de uitzondering - en niet het kind met de stoornis. "Ben jij normaal? Niet normaal, zeg!"
En dat gebeurt dus ook. Ook onze sportschool stroomt als je niet oppast vol met allerhande 'rugzakjes'. G-judo is wat anders, maar daar gaat het nu niet om. Kinderen met rugzakjes hebben namelijk vooral extra aandacht nodig, want “Sensei, let een beetje extra op onze … want…” Je wilt niet weten hoe veel kinderen er tegenwoordig instromen waar “wat mee is”. Vlieg toch op! Zijn we nou allemaal stapelgek geworden?
Het wordt tijd dat de sensei ook weer gaat zeggen tegen die ouders: “Beste ouders, opvoeding is een hartszaak van het judo maar vooral ook van uzelf. Wij zijn hier geen dumpplek van uw problemen en wij kunnen in dat uurtje judo ook niet oplossen wat u zelf niet (of te laat) oplost, en uw psychiater kan dat óók niet. Wij doen gewoon judo hier, en wat wij doen draagt zeker bij tot een evenwichtige ontwikkeling van uw kind, maar alléén als u daar zelf thuis óók keihard voor gaat. Wij wensen u veel succes.”
Kinderen zijn niet zielig. Judo is geen psychofarmacon of ADHD-therapie. Laat kinderen vooral gewoon kinderen zijn, plak niet overal een etiketje op en laat ze lekker spelen en volwassen worden zonder ze over het paard te tillen. Maak van een (druk) kind niet meteen een probleemgeval, maar ga aan de slag. Maar maak van een kind ook geen afgodje, alsof het kind niet snapt dat het iedereen om de vinger kan winden als het merkt dat de hele wereld om hen draait.
De regering heeft een goede keuze gemaakt in deze. Leg de verantwoordelijkheid niet bij een ander, de samenleving of de (judo-)leraar, maar gewoon waar die hoort: thuis en bij jezelf. En doe in hemelsnaam normáál!
Judo is never nooit een tovermiddel wat de opvoeding thuis kan vervangen, hooguit aanvullen of bijsturen waar nodig.
Ik vindt helemaal NIET dat de regering hier een goede keuze maakt. En dat doen ze al vele tientallen jaren niet meer: goede keuzes maken.
BeantwoordenVerwijderenIn onze overheidsopvatting van de maatschappij staat GELD centraal, en niet DE MENS zoals het zou moeten zijn.
En dat is ook een belangrijke oorzaak van met name de teruglopende opvoedkundige inspanning van ouders. Beide ouders MOETEN tegenwoordig wel werken wil je je dagelijks leven nog kunnen betalen als Jan Modaal zijnde. Een huis kost tegenwoordig al de helft van je loon iedere maand. En dan komen papa en mama moe van het werk terwijl de kids op de dagopvang zo goed als het kan "bezig gehouden worden". En is dat onze opvatting van de ideale maatschappij? Een maatschappij waar zoveel mogelijk GELD wordt verdiend en de rest er niet toe doet?
Een maatschappij waarin wij Oma met een pyamadag voor de ramen zetten in het verzorgingstehuis in haar eigen vuil, omdat wij ons geld liever uitgeven aan een Betuwelijn waar niemand op zit te wachten?
Waar zijn de politici met visie gebleven, met een maatschappijbeeld voor ogen?
Als we GELD als het belangrijkste doel gaan zien, hebben we het leven niet goed begrepen. Geld is een middel, en ja, een BELANGRIJK middel, maar GEEN DOEL OP ZICH.
Onze samenleving verpaupert, verschraalt en verarmt ondertussen op een nooit geziene schaal.
Ons nationaal erfgoed wordt de deur uitgeschopt zodra het geld kost. Theaters? Wat kost dat?
De mate van beschaving van een volk kun je aflezen aan hoe men omgaat met kwetsbare groepen in de samenleving. En dat ziet er NIET BEST uit voor ons land.
Judo kan bijdragen aan een goede opvoeding. En het effect wordt groter naarmate je meer op de mat staat en het judo-onderricht beter is.
Maar het kan de ouder niet vervangen.
Een betere conclusie is, dat het kennelijk niemand meer wat interesseert hoe wij met de kwetsbare groepen in onze samenleving omgaan. We kijken alleen nog naar onszelf.